1. Wbrew kardynalnej zasadzie, że ukonstytuowanie się Rad Narodowych winno przez pełną, należycie reprezentującą opinię publiczną radę, przeprowadzono na posiedzeniu przypadkowego zgromadzenia około 40 osób, nazwanego później wojewódzka rada narodowa w dniu 15 IV 1946 r. Wybrano Prezydium i pięciu posłów do Krajowej Rady Narodowej oraz komisje. [...]

4. Tak wojewódzka i terenowe Rady Narodowe składają się tylko i jedynie z członków nominowanych przez poszczególne partie polityczne i tylko pod kątem widzenia partyjnym są członkowie tych rad dobierani.

5. Polskie Stronnictwo Ludowe nie jest zawiadamiane przeważnie o zebraniach, na których postanawia się powołać do życia rady terenowe, a ilość przyznawanych przez samozwańcze areopagi mandatów naszemu Stronnictwu nie pozostaje w żadnym stosunku do ilości nam się należnych.

Wrocław, 16 maja

Są u nas od miesiąca Anna i Bronisław Linkel, którzy wrócili zza Uralu. [...] Wrócili przerażeni i wyleczeni na zawsze z dawniejszych złudzeń. 

Byliśmy na premierze „antyfaszystowskiej” sztuki „Papuga” jakiegoś Korcellego (podobno dziennikarzyna z Łodzi). Sztuka tylko na skutek koniunktury mogła ukazać się na scenie, gdyż jest lichotą i szmirą kompletną. Autor w słowie wstępnym dołączonym do programu z megalomanią rzekomej „ofiary” zawiadamia, że sztuka nie mogła być grana przed wojną ze względów cenzuralnych. Kretyn i kłamca, byle tylko nadać swojej nicości wartość, zapomina, że przed wojną za „sanacyjnej” Polski grana była „Genewa” Bernarda Shaw, w której były żywe karykatury Hitlera i Mussoliniego. Że była grana antyfaszystowska „Rodzina” Słonimskiego. Że wychodziło wtedy mnóstwo pism komunistycznych. Sztuka zapewne nie była grana z powodu swej nędzoty.

Warszawa, 16 maja